Inne nazwy: owczarek berneński
Berneński Berneński Pasterz jest czułym i uroczym olbrzymem o najmilszym uśmiechu na świecie. Rasa ta jest idealnym towarzyszem, z wrodzonym poczuciem taktu i niezwykle spokojnym usposobieniem.
Bernese Sennenhounds
są dobrodusznymi psami i wiernymi pomocnikami. Świetnie dogadują się z każdym członkiem rodziny, a niemowlętom są doskonale wybaczane wszelkie psoty. Cierpliwość i opanowanie czynią z Berniego zwierzę niemal idealne. Nie są kapryśne w szkoleniu i łatwo uczą się komend. Po swoich przodkach odziedziczyły również doskonałe umiejętności stróżowania, które chętnie wykorzystują, gdy tylko nadarzy się okazja.
Agresywność ? Niski(Ocena 2/5) Aktywność ? Wysoki(Ocena 4/5) Szkolenie ? Bardzo łatwe(Ocena 5/5) Lynx ? Bardzo wysoki(Ocena 5/5) Potrzeba opieki ? Bardzo wysoki(Ocena 5/5) Przyjazność ? Bardzo przyjazny(Ocena 5/5) Zdrowie ? Średni(Ocena 3/5) Koszt utrzymania ? Powyżej średniej(Ocena 4/5) Postawa wobec samotności ? Krótkie okresy(Ocena 2/5) Inteligencja ? Bardzo sprytne(Ocena 5/5) Hałas ? Średni(Ocena 3/5) Zabezpieczenia ? Doskonały(Ocena 5/5) *Profil rasy berneński sennenhund powstał w oparciu o ocenę ekspertów lapkins.pl oraz opinie właścicieli psów.
Berneński SS-Hound jest
uważany za
dalekiego
przodka Molossera, rasy stworzonej przez Rzymian w czasach starożytnych. Rasa ta była powszechnie uważana za psa wszechstronnego, ponieważ każdy z nich łączył w sobie cechy bojowe, pasterskie i stróżujące. Molosser towarzyszył również Rzymianom w ich kampaniach wojskowych, pomagając im w dotarciu do Alp i pozostawiając potomstwo na terenie dzisiejszej Szwajcarii, dając początek linii krwi Rhenshund.
Szwajcarscy rolnicy szybko docenili odporność i dobroduszne usposobienie tych dużych psów, przystosowując je do pracy w serowarniach i do transportu mleka po górskich szlakach. Dopiero w połowie XIX wieku pies rasy sennenhound pasł krowy na alpejskich trawnikach, od czasu do czasu pełniąc rolę psa dostarczającego mleko, ale wkrótce został porzucony przez bernardyny. W niektórych odległych rejonach nadal hodowano potomków rzymskiego Molossera, ale już nie tak gorliwie, tak że słynny trójkolor był coraz rzadziej spotykany.
Przez długi czas szwajcarski sennenhound był uważany za psa kundelkowego i nie był sprzedawany przez hodowców. Dopiero pod koniec XIX wieku psy te stały się przedmiotem zainteresowania specjalistów, co było głównym impulsem do powstania linii berneńskiego psa pasterskiego. Kluczową rolę w rozwoju rasy odegrał hodowca winorośli z Burgdorfu F. Schertenleib. Przedsiębiorca tak bardzo zakochał się w psach alpejskich, że niestrudzenie jeździł po prowincji Dürbach w poszukiwaniu odpowiednich "okazów" do swojej hodowli.
Nazwa "Bernese Sennenhend" dla tej rasy została nadana przez Alberta Heima, profesora Uniwersytetu w Zurychu, który również sformułował główne "cechy wyróżniające" tej rasy. Pierwszy wzorzec dla rasy został przyjęty w 1907 roku i był w zasadzie czystą formalnością. W rezultacie przez długi czas berneńczyki były wystawiane w europejskich salonach bez rodowodów i numerów rejestracyjnych.
Ciekawostka: W latach 40-tych XX wieku przypadkowe kojarzenie berneńczyka sennenhounda z nowofundlandem zaowocowało udoskonaleniem naturalnych darów szwajcarskiego psa pasterskiego. Berneńskie psy pasterskie, na przykład, zyskały bardziej błyszczącą i dłuższą sierść, a ich temperament stał się bardziej flegmatyczny.
Szczyt ich popularności przypada na lata 80. Spokojne i przyjazne, cieszą się autorytetem wśród europejskich i amerykańskich hodowców. Rasa ta została sprowadzona do Rosji z Węgier, Polski, Czechosłowacji i Niemiec.
Berneński pies pasterski miniaturowy w wieku 6 tygodniBerneński pies pasterski
jest dość dużym psem o długiej czarno-bladej sierści z białymi plamami na nosie, szyi i łapach. Znakiem rozpoznawczym rasy jest tak zwany "uśmiech" berneńczyka. Po cichu mięśnie psiej twarzy i głowy rozluźniają się, otwierając pysk, aby stworzyć iluzję ludzkiej mimiki. Wysokość referencyjna w kłębie dla samców wynosi 64-70 cm, dla samic - od 58 do 67 cm. Średnia waga berneńskiego Kennenhunda waha się od 39-50 kg dla samców i 38-48 kg dla samic.
Proporcjonalny, duży. Czaszka jest masywna i zaokrąglona, co jest szczególnie widoczne przy oglądaniu z profilu. Bruzda czołowa nie jest uwypuklona. Przejście od czoła do kufy jest płynne, bez ostrych linii. Nos jest duży, czarny i ma duże nozdrza.
Wzorcowym zgryzem jest zgryz nożycowy, ale w niektórych przypadkach dopuszczalny jest zgryz cęgowy. Zęby berneńczyka sennenhenda są duże, mocne i równe.
Oczy są średniej wielkości, w kształcie migdałów, osadzone prostokątnie. Tęczówka jest ciemnobrązowa, białka oczu nie są widoczne. Powieki są suche i czarne ("surowe" powieki są wadliwe).
Uszy średniej wielkości, dobrze osadzone, o regularnym trójkątnym kształcie. W stanie spoczynku uszy są klapnięte, a czubek ucha jest lekko zaokrąglony. Kiedy berneński sennenhund jest czujny, przednia część małżowiny usznej nadal przylega do czaszki, podczas gdy jej tylna część jest lekko uniesiona.
Średniej długości, muskularny, z wyraźnym zarostem i dobrze rozwiniętym kłębiem.
Kufa berneńskiego Sennenhanda
Ciało jest zwarte, mocne, z szerokim, prostym grzbietem i głęboką, długą klatką piersiową. Żebra są wypukłe. Lędźwie krótkie, nieco węższe od tułowia i zadu.
Kończyny przednie berneńskiego sennonhunda są proste, wyprostowane i szeroko osadzone. Łopatki są wydłużone i nachylone do tyłu. Kąt łopatki wynosi zazwyczaj 100°. Kończyny tylne są proste, silne i umięśnione. Biodra są wydłużone i dobrze umięśnione. Stawy biodrowe są mocne i mają wyraźny kąt. Palce (wyrostki rudymentarne podobne do palców, znajdujące się nad tylnymi kończynami) muszą być usunięte u zwierząt czystej krwi. Łapy są skierowane do przodu, zaokrąglone i mają elastyczne opuszki. Tylne łapy są mniej "grudkowate" niż przednie.
Ogon berneńskiego sennenhunda jest masywny, przypominający szablę i zwężający się ku końcowi. Ogon berneńskiego sennennonhunda ma kształt dużej szabli, zwężającej się u nasady i na końcu.
Jest długa, prosta i błyszcząca. Może mieć miejscami lekkie "fale".
Dominującym kolorem sierści sennonhunda jest czarny. Na klatce piersiowej, wszystkich czterech łapach i nad oczami można znaleźć łaty głębokiego, bladego futra. Białe znaki u berneńskich psów pasterskich mogą występować na głowie w postaci wypukłości (nie może ona sięgać do jasnych partii sierści), na kufie w postaci plamki (nie może ona wykraczać poza kąciki ust) oraz na klatce piersiowej. Białe palce i biała końcówka ogona są również uważane za idealne. Dopuszczalne są małe białe "fragmenty" w okolicach karku i odbytu.
W stopie berneńskiego sennenhunda
mogą wystąpić odchylenia od wzorca rasy
:
Następujące wady są wystarczające do zdyskwalifikowania zwierzęcia w klasie wystawowej:
Berneńskie psy pasterskie są niezwykle uprzejmymi, posłusznymi i lojalnymi przyjaciółmi, którzy nie będą dręczyć swoich właścicieli, szukając uwagi lub wpadając w złość. Berneńczyki są niewzruszenie spokojne i nieskończenie mądre, ale nie są oschłe i potrafią okazywać swoje uczucia. Rasa ta jest typowym psem rodzinnym. Przy okazji, pomimo faktu, że idealna opiekunka do dzieci nie jest uważana za Bairn, są one protekcjonalne dla dzieci, z lekkim poczuciem wyższości i nie reagują agresją na irytujące figle.
Berneński Sennenhend i dziecko są
zazwyczaj bardzo ciekawskie i nieco beztroskie, pozwalając na odrobinę figli, ale nie przesadzając. Dojrzałe i doświadczone psy są spokojniejsze i bardziej flegmatyczne. Te niewzruszone olbrzymy nigdy nie dałyby się nabrać na przebiegającego przez drogę kota czy inne proste prowokacje. Berneńskie Psy Myśliwskie Miniaturowe uwielbiają bawić się w pomocnika, przewodnika i stróża. Uwielbiają nosić drobne zakupy swojego pana lub bronić go przed innymi psami. Są też doskonałymi przewodnikami: Naucz Berniego chodzić w zaprzęgu, a on z radością zabierze dzieci na przejażdżkę wozem. Legendarna nieustraszoność Berniego sprawia więcej kłopotów, niż jest warta. Rasa ta często dokonuje niepotrzebnych wyczynów, takich jak skoki z balkonów, które są katastrofalne w skutkach dla samego psa.
Generalnie sennenhoundy są cierpliwe i czułe, szanujące człowieka. Mówiąc o szacunku: berneński pies pasterski traktuje obcych spokojnie, bez agresji, ale i bez większego współczucia. Zazwyczaj najbardziej szanowany w oczach zwierzęcia jest tylko jeden członek rodziny. Nie oznacza to oczywiście, że pies nie jest posłuszny innym ludziom. Tylko, że "drugi w kolejności" będzie mniej posłuszny. Mimo lekkiego lenistwa i zamiłowania do snu, okresowo protekcjonalnego wobec przedstawicieli tej rasy, Berni chętnie bierze udział w zabawach na świeżym powietrzu. Ze względu na swoją naturę nie lubią jednak zbyt długich zabaw.
Berneńskie psy pasterskie wymagają socjalizacji, a im wcześniej zaczniesz uczyć go komend, tym lepiej dla was obojga. Pomimo swojego twardego wyglądu, Berneńskie Psy Pasterskie są wrażliwymi psami, więc nikt nie powinien na nie krzyczeć ani ich fizycznie maltretować. W szkoleniu zalecana jest pewna doza wytrwałości i stanowczości: błędy należy korygować stanowczym tonem głosu (system kar zwykle nie sprawdza się w przypadku młodych szczeniąt).
Szkolenie Związku KynologicznegoW wieku od
4 do 8 miesięcy psoty są najbardziej rozpowszechnione. Podczas ząbkowania berneńczyk miniaturowy aktywnie wypróbowuje swoje otoczenie. Czasami ich uwagę przykuwają nie tylko kapcie i buty, ale także palce u stóp członków rodziny. Zamiast zaopatrywać się w jodynę i bandaże, naucz go, by nie traktował rąk właściciela jak zabawek. W przypadku, gdy skubie palce, lekko uszczypnij go w płatek nosa. Ból go otrzeźwi i nie będzie go zbytnio bolał.
Zacznij delikatnie odzwyczajać go od spontanicznego kąsania, jak tylko skończy kilka miesięcy. Będzie szczęśliwy, gdy pozwolisz mu okazywać uczucia, gdy jest mały, ale po kilku latach będzie miał kudłate, 50-kilogramowe ciało skaczące w twoich ramionach i nie będzie to już zabawne.
Ważne: Bernese Wannenhound dojrzewa dłużej niż inne rasy, dlatego wymagające szkolenie powinno być prowadzone wyłącznie z psami, które ukończyły dwa lata.
Szkolenie powinno rozpocząć się od obroży i podstawowych komend takich jak "Chodź tu!", "Ew!" i innych. Nawet półtoramiesięczne zwierzę powinno być w stanie nauczyć się tych prostych lekcji. Przeznacz na to 10 do 15 minut dziennie, aby się nie zmęczył, i używaj kupionych w sklepie lub domowej roboty smakołyków. I w żadnym wypadku nie przesadzaj. Dyscyplina nie powinna zamienić się w tabu, które ogranicza jego wolność: potrzebuje on kontaktu z przedmiotami i innymi zwierzętami tak często, jak to możliwe, aby prawidłowo się rozwijać. Każdy, kto chciałby adoptować Berniego na opiekuna, powinien spróbować nauczyć go rozróżniać intruzów od osób postronnych. Obejmuje to również odmowę przyjmowania smakołyków od nieznajomych. Wyjątki nie są dozwolone, nawet dla "dobrych znajomych".
Jestem piratem!
Domem dla berneńczyka Sennonhanda może być zarówno dom jak i mieszkanie. Dla tych, którzy strzegą prywatnego domu, bardziej odpowiednia będzie budowa domu w podwórzu. Na ogół jest to wybieg, w którym owczarki mają zapewnioną budę. Jeśli zwierzę będzie mieszkało w mieszkaniu, lepiej jest mieć kącik na balkonie (pod warunkiem, że jest tam szkło). Na balkonie można urządzić małą budę, aby zwierzęta miały ciepło poza sezonem.
Latem trzeba też pilnować temperatury na balkonie, bo słońce nagrzewa ściany, co nie jest dobre dla zdrowia psa. Osoby, które planują trzymać Berniego w mieszkaniu, powinny kupić kojec, w którym będą mogły umieścić psa na wypadek, gdyby nie było ich w domu. Powinien być umieszczony z dala od grzejników i grzałek.
Berneńskie psy pasterskie powinny być wyprowadzane na spacer dwa razy dziennie i należy połączyć to z ćwiczeniami fizycznymi. Możesz zachęcać go do biegania lub lekkiej zabawy, aby spalić dodatkowe kalorie i poprawić napięcie mięśni.
Ponieważ berneńczyki mocno się gubią, powinny być szczotkowane codziennie. Jednak zbyt częste kąpanie ich nie jest dobrym pomysłem. Kąpiel nie powinna być dodawana do rasy częściej niż raz w miesiącu, chyba, że zabrudzi się dokładnie podczas spaceru. Aby uniknąć dostania się wody do uszu, nie należy myć mu głowy. Szampon powinien być stosowany w razie potrzeby i w bardzo ograniczonych ilościach, a suszarka do włosów tylko do suszenia dorosłych. Po kąpieli należy usunąć z sierści nadmiar wilgoci ręcznikiem i nie wystawiać zwierzęcia na przeciąg aż do wyschnięcia. Po wyschnięciu sierść jest wyszczotkowana.
Uszy berneńczyka-sennanchunda powinny być kontrolowane raz w tygodniu. Jeśli wyprowadzasz zwierzę na spacer w terenie zalesionym, najlepiej sprawdzaj je po każdym spacerze. Zanieczyszczenia z lejka usznego można usunąć wacikiem zwilżonym przegotowaną wodą. Nie zaleca się stosowania wacików, aby nie uszkodzić narządów słuchu. Pazury u berneńskich sennenhundów powinny być przycinane co dwa tygodnie. Żółtą płytkę nazębną można usunąć z powierzchni zębów, nakładając raz lub dwa razy w tygodniu specjalną pastę na wacik.
Dwumiesięczne szczenięta powinny być karmione do 5 razy dziennie, trzymiesięczne 4 razy, siedmiomiesięczne 3 razy dziennie, a do roku życia 2 razy dziennie. Zwierzę poniżej drugiego miesiąca życia powinno codziennie otrzymywać fermentowane produkty mleczne, takie jak twaróg, kwaśne mleko lub kefir. Nie należy podawać czystego mleka. Mięso powinno być wprowadzane do diety sennonhounda stopniowo, w połączeniu z gotowanymi zbożami i warzywami.
W
"jadłospisie" osoby dorosłej na diecie pełnowartościowej musi koniecznie znaleźć się chude mięso lub produkty uboczne, filety z ryb morskich (mrożone) oraz kwaśne produkty mleczne. Warzywa (marchewka, dynia, brokuły) powinny być podawane razem z mięsem, a na "deser" można rozpieszczać pupila plasterkiem banana, jabłka lub gruszki. Ilość zbóż spożywanych przez zwierzę powinna wynosić co najmniej 10% całkowitej diety. Kilka razy w tygodniu berneńczykom można podawać surowe żółtko lub jajko ugotowane na twardo.
Właściciele, którzy wolą podawać swoim pupilom "suchą karmę", powinni szukać karm o niskiej zawartości tłuszczu (nie więcej niż 16%) i zawartości białka od 18 do 26%. Staraj się wybierać odmiany, które nie zawierają soi, kukurydzy i pszenicy. Zdrowy dorosły człowiek powinien zjadać od 1800 do 3000 kcal dziennie; dwumiesięczny szczeniak powinien zjadać około 600 kcal, a starszy, nieaktywny pies około 1500 kcal.
Aby przyzwyczaić berneńczyka Sennenhand do chodzenia do toalety, często wyprowadza się go na spacer po jedzeniu. Jeśli nie czeka na swój spacer i robi kałużę w mieszkaniu, nie ma sensu go besztać. Ale cierpliwość i chodzenie do toalety jest dobrze wynagradzane. W pierwszych miesiącach życia szczeniaka, należy częściej wyprowadzać go na dwór, dlatego należy upewnić się, że jest tam, kiedy potrzebuje skorzystać z toalety. Dojrzały pies, u którego dojrzała rutyna, potrafi być cierpliwy. Jeśli chodzi o toaletę wewnętrzną, do utrzymania podłogi w czystości używa się zwykle gumowych mat, gazet lub pieluch.
Berneński pasterz z kotemBerneński pasterz
to pies z dobrym dziedzictwem, ale nieodłączny towarzysz "płaskich" psów - hipodynamika i ciągły stres mogą poważnie zagrozić zdrowiu zwierzę
cia.
Średnia długość życia berneńskiego psa pasterskiego wynosi od 8 do 10 lat. Bez poważnych chorób i przy dobrej opiece, niektóre z tych ras mogą dożyć do 13 urodzin, co jest swego rodzaju rekordem.
Typowe choroby berneńskiego psa pasterskiego:
Jak wiele innych ras, Bernie jest podatny na raka. Ponadto, u niektórych ras mogą wystąpić dziedziczne choroby nerek.
Szczenięta Berne Sennenhand powinny być odchowywane od 2 do 6 miesiąca życia. Psy płci męskiej są większe, ale trudniejsze do wyszkolenia. Samice są bardziej potulne i inteligentne, ale podczas rui rozwijają nieodpartą "żądzę wędrówki", która może przysporzyć problemów właścicielom. Koniecznie oceń środowisko hodowli, oglądając pomieszczenia i ich standardowe menu. Pomocne będzie również zapoznanie się z rodzicami szczeniaka oraz dokumentacją weterynaryjną.
Najbardziej poszukiwane są szczeniaki rozbrykane, figlarne i ciekawskie: takie zachowanie sygnalizuje, że zwierzę jest zdrowe i trzymane w odpowiednich warunkach. W młodym wieku może występować nadmiernie prosta lub kędzierzawa sierść, lub szarawy nalot na sierści. Nie są one uważane za wady i znikną z wiekiem.
Koszt szczeniaka berneńskiego sennenhunda w hodowli to około 80.000-120.000 rubli. Wiele zależy od jakości i pochodzenia szczeniaka, ale zalecamy utrzymanie ceny w okolicach 100 000 USD. Psy urodzone przez czempionów mogą kosztować więcej. Najbardziej ekonomiczną i ryzykowną opcją jest kupno Berniego "z ręki". W takich przypadkach szczeniaka można dostać za mniejsze pieniądze, ale jego rodowód i zdrowie będą pod dużym znakiem zapytania.
